İnsan Kalarak Yaşamak, İnsan Kalarak Umudu Büyütmek
Bugün biraz içimi açmak istiyorum sizlere.
Halkın iradesini gasp eden kayyumların, savcıların, müfettişlerin ve türlü baskıların gölgesinde, tarihe tanıklık eden bir belediye başkanı olmayı anlatmak istiyorum.
İnsan olmak dünyanın neresinde olursa olsun, bir mazluma inen tokadın acısını kendi canın yanmış üzere hissetmektir. İşte bu nedenle kaç vakittir hiç işlemediğimiz hataların, yanında bile geçmediğimiz günahların vicdani olarak yükünü taşıyoruz omuzlarımızda.
Benim omuzlarımda bunların yanında artık sokağın ve yurttaşın sesine kulak vererek hizmet etmek de var. Sokaktan uzak olanların duyamayacağı bu ses, adaletsizliğin karabasan üzere üzerimize çöküşünü en gerçek biçimiyle anlatıyor. Hem insani hem de ekonomik krizle baş başa bırakılan bayan, çocuk, genç, yaşlı, emeklilerin sesi.
Gündelik hayatı saran derin korkuya, verilen kelamların tutulmamasından gelen hayal kırıklığına ve güvensizliğe karşın; bayan, çocuk, genç, yaşlı, emekli tüm yurttaşlar deva aramaktan yılmıyorlar. Bazen bir teyze elime bir not sıkıştırıyor, çekinir halde. Bazen türlü zorluklar içinde evladını okutan bir amcamız oğluna iş istiyor, “yüksek lisansını da yaptı” diyerek… Bazen bir anne, çocuğuna kreş istediğini söylüyor, “ama çok pahalı” diye de ekliyor.
Geçen gün markette karşılaştığımız bir evladımız, çikolata ve sakız reyonlarının önünde “başkanım fiyatları düşür” dedi. Bir babayım her şeyden evvela. O yaşlarda bir kızım var. Bir çocuğun sakız alamadığı bir yeryüzünü tahayyül etmek bile istemiyorken işte şahidim ve muhatabım.
Diğer yandan güç hayat şartlarına yılmadan tahlil aramaları, en yakınlarında buldukları kamu yöneticisinden, belediye liderinden sorumluluk almasını istemeleri, bana da pusula oluyor. Omuzlarımdaki tartı vakitle güce ve kararlılığa dönüşüyor. Bu çocuklar için; herkesin eşit fırsatlara ve minimum hayat şartlarına erişebileceği, yaşayabileceği bir Türkiye’yi inşa etme yolunda en süratli koşanlardan biri olma kararlılığı…
Bu yolda olmak, bu inşa sürecinde duvara bir tuğla koymak o denli büyük bir baht ve nasip ki…
Hep soruyorlar ya, “İmamoğlu davası nedir” diye.
İmamoğlu davası nedir biliyor musunuz?
Beylikdüzü Belediyesi’ne kontratlı işçi olarak giren bir kent plancısının; kimin yakını olduğuna, nereli olduğuna, mezhebine bakmadan sadece liyakatle, çalışmayla, üretmeyle, sorumluluk alarak, yaşadığı ilçenin belediye başkanı olabilmesinin davasıdır. Şişli’de oturduğu konutun, yürüdüğü sokağın, alışveriş yaptığı caddesinin hikayesine lider olarak katılabilmesidir.
Bu benim hikayemdir.
Bu dava, kerpiç meskenlerde doğan, fakir ve gariban ailelerin evlatlarını Cumhurbaşkanı, Başbakan, Kaymakam, Hakim, Savcı yapan Cumhuriyet’e borcunu ödeme davasıdır.
Bu liyakat ve demokratlık davasıdır.
Türkiye’nin evlatlarına Cumhuriyet’i tekrar hissettirme davasıdır.
***
Kolay vakitlerden geçmiyoruz.
Ülkemizin bulunduğu yerle adaletli ve demokratik bir Türkiye ülküsüne ulaşmak ortasında önemli bir ara var. Bu ara güçlü, kötülüklerle dolu bir süreç, farkındayım.
Böyle dar vakitlerde aklıma daima, bir otel odasında etrafı ateşlerle çevriliyken, arkadaşlarına moral olsun diye mızıka çalan Asaf Koçak geliyor.
Ataol Behramoğlu’nun dediği üzere yangın yerinde “insan kalarak” yaşamak. Dört bir yanın zalimlerle örülüyken, kötülükle doluyken bile insan olmayı unutmadan hayatta kalmak. Ve içinden çıka geldiğin insanları nitekim duyarak yolda yürüyebilmek. Yan yana, omuz omuza…
Bu his o denli güçlü, o denli güç, o denli kızdıran, o denli kuvvetli bir şey ki…
İnsanı anlayarak, insanı dinleyerek, her günün sonunda çocukların, annelerin, babaların, büyüklerin yerine koyarak büyütüyorum içimdeki çalışma azmini.
Benim bir görevim var!
İnsanlarımıza hizmet etmek. Halkın olanı halka vermek. Toplumsal demokrat ve gerçek bir siyasi kültürü inşa etmek ve 2019’da İstanbul’da başlayan değişimin bir kesimi olarak sorumluluğu mevki, makam ve meslekten azade bir dava olarak önüne koymak…
***
Bizim davamızın insanlık davası olduğunu hatırlıyorum her yeni gün kendime.
Çünkü bize bunu unutturmaya çok çalıştılar.
Güçlerini makamlarından alanlar, koltuklarına kıymetlerinden daha fazla sahip çıkanlar, “iktidarım bende kalsın” fikriyle fikri de vicdanı da bir köşeye attılar.
Haysiyeti önemsizleştirdiler, yalnızca güce odaklandılar. Daha da ileriye gittiler; faziletin gücünü küçümseyip, güçten fazilet devşirmeye çalıştılar. Adaleti bitirdiler. Birlikte yaşama kültürüne hasar verdiler. Bu türlü başladı bu insanlık dışı tertip. Yok yere zindanlarda çürüyenler, hatasız yere yıllardır ailesinden farklı kalanlar, işlerinden, yuvalarından olanlar… Bu zalimane nizama, yaşanan haksızlıklara kalbi dayanmayanlar, tasayla bu diyardan göçüp gidenler…
Bugün karşımızda “Vücûd” ve “vicdân” sözleri tıpkı kökten geldiğini; bu, bedeni olan herkesin bir vicdânlı olması gerektiğini unutanlar var.
Bugün karşımızda vicdanını yitirmiş, “insan” olmayı unutmuşlar var.
İnsanı anlamayı çok geride bırakmışlar var.
Ve ne yazık ki yerdeler.
Onlarla ortamızda derin uçurumlar var.
Lakin ümitsizliğe kapılmış değiliz.
İşte tam burada doğuyor sorumluluğun büyük talihi.
Memleketimizin üstüne kabus üzere çöken bu devranın şüphesiz sonuna geldik.
Çünkü halkımız bu kabustan uyanmak istiyor. Bunu duyuyorum sokakta. Bunu duyuyorum gittiğim konutlarda.
Mağripli Filozof Taha Abdurrahman’ın dediği üzere: “İnsanın mümeyyiz vasfı ahlaktır. Zira her akıllı ahlaklı değildir lakin her ahlaklı akıllıdır.”
Milletimiz bizlerden bahadır, vakur, güçlü, ahlaklı, hak yemeyen hakkını yedirmeyen bir duruş bekliyor.
Bir duruş vaktindeyiz.
Biz, millete inanmış, bu ülkenin sıkıntılarını kaygı edinmiş ve bu ülkeyi yine ayağa kaldıracak kadrolarız.
Bizler, bu topraklar için canlarını vermekten bir an olsun geri durmayanların;
Yoklukta, yoksullukta kurulmuş bu onurlu Cumhuriyet’in çocuklarıyız.
Önce kendimize sonra birbirimize güveniyoruz. En çok da halkımıza, medeniyetimize ve bizi biz yapan kıymetlere güveniyoruz.
Aydınlık bizimle gelecek, emeklerimizle, çalışkanlığımızla ve adaletten yana yaşama kültürümüzle gelecek.
Her nerede, ne yapıyorsak onu hoş, düzgün ve vicdanla yapmanın gücüyle gelecek. Bir insan kalma uğraşıyla bizlere verilen gücü halkın faydasına kullanmanın uğraşıyla gelecek.
Tam da bunun için yaşamak, tam da bunun için uyanmak her sabah.
İnanın: Çok az kaldı!
